Hier wandel ik met mijn honden. Even de buurt verkennen, vertel ik hen dan. En ik heb ze aan de lijn…... Maar heb ik ook een lijntje met hen? Dat is andere koek.

In de term “aan de lijn hebben” kan zo makkelijk een machtsfactor sluipen. Ik weet het beste voor mijn hond en daarin is hij veilig. Na verloop van tijd zal het dier zich schikken in zo’n gedrag en lijkt er rust te zijn. Er zijn hele theorieën en leringen ontwikkeld om tot aangepast gedrag van een hond te komen. Dit noemen we dan een methode.

De lijn voor hem/haar is uitgezet. Mensen hebben soms een verwachtingspatroon van een hond. Een hond om sportief mee te zijn, een hond om te knuffelen, een hond geschikt voor shows, enz. Vanuit zo’n denkbeeld groeit de hond op in een bepaald keurslijf. Maar er is geen enkele voeling met wie hij/zij werkelijk is. Het dier heeft niet de vrijheid om zijn eigen instinct te kunnen volgen. Met alle gevolgen van dien.

In mijn werk kom ik ze vaak tegen. Honden die onrust in zich houden, geen tevreden gevoel hebben, daardoor knagen aan alles wat los en vast zit, blijven bijten in hun vacht, blaffen, enz.

Om dit op te lossen, wil ik het omdraaien met de volgende vraag: “heb jij een lijntje met je hond”, ken je hem in zijn nood, in zijn afhankelijkheid? Dan gaat het niet meer om een ideaalbeeld, niet een gedachte waaraan jouw hond moet voldoen. Het gaat om zijn welzijn. Mijn norm, mijn verwachting kan niet de maatstaf zijn.

Met Sereen Animals zet ik me ervoor in, dat een hond weer hond mag zijn; een kat weer kat mag zijn, enz. Elk dier is uniek….past niet in een methode. Het is een uitdaging om dat ene lijntje naar jouw hond te vinden. Dat je hem herkent en dat hij zich erkend voelt. Hierin gaat een prachtige chemie tussen jou en je hond ontstaan.

Deze week ontmoette ik twee gezinnen waarin de huisdieren naar hun aard mochten opgroeien. Het was een genot om dat te zien; complete tevredenheid….en de prachtige kleuren van hun vacht vertelden al; hier is het goed.